Ooit ben ik begonnen met emotioneel lichaamswerk, vandaar naar massage, aanraking, en gaande weg langs de ayurveda en rebalancing terecht gekomen bij de cranio-sacraal therapie. Terugkerend thema was hierbij de relatie tussen lichaam en geest. De ontmoeting met mijzelf.
Cranio-sacraaltherapie. De ademhaling van de schedel.
De fascinatie was direct daar toen iemand mij vertelde van de individuele beweging van de schedelbotjes. De uitdijende en inkrimpende beweging van de schedel, als gevolg van het hersenvocht dat de ventrikels vult en zich vervolgens verspreid door de schedel. Specifieker tussen de vliezen. En dan weer afvloeit. Zoals zuurstof in de longen.
Ik dacht, ik zal dat nooit kunnen voelen, daar moet je bijzonder sensitief voor zijn, en dat ben ik niet. Dacht ik.
Toch moest ik het weten, en dat eerste moment dat ik dat ben gaan voelen, bij de eerste lessen van Etienne Peirsman, hebben mij voorgoed gegrepen. Het gevoel een geheim aan te raken. Een essentie. Dit ging dieper en was veel omvattender dan alles wat ik voorheen gedaan of gevoeld had.
Waar alles wat ik kende zijn grenzen toonde, daar, bij die greznen, begint de cranio. Oneindige mogelijkheden. Creatiekracht.
Het gevoel in aanraking te komen met levensenergie. Met mijn levensenergie. De oorsprong en het vergaan der dingen. En alles ertussen in. Klinkt groots, maar dat is waar de cranio mij brengt. En nog heb ik het gevoel aan het begin te staan. Het leren, het ervaren voelt oneindig. Het cranio-sacraal ritme raakt aan elk facet van het leven.
Ik ben in mijn kern geraakt. Bevatten kan ik het nog niet, maar er is wel een diep weten, dit is waar het over gaat. Hier moet ik iets mee. Hier is eigenlijk geen keuze meer. De reis is aangevangen, de school, PCSA, voortgezet.
Gaande weg de opleiding heb ik mijn geboorteproces herbeleeft, is mijn fascia aangeraakt en heeft het zich gereset, verruimd. Mijn hersenen, zijn letterlijk in een ruimere behuizing gekomen. De botjes zijn gaan ontspannen, de vliezen verzacht. Mijn cranio-sacraalvocht kan overvloediger stromen. Dit alles kon gebeuren door langs blokkades en beperkingen te gaan. Zowel fysiek als emotioneel en spiritueel. Niet altijd gemakkelijk of aangenaam, wel bevrijdend. Achter die blokkades bevond zich mijn levensenergie, wachtend op ontdekking.
Het is een reis vol verwondering, die nog steeds gaande is. Vrij van blokkades ben ik zeker niet, maar toch een stuk lichter. De cranio heeft mij door mijn verleden laten reizen, en ik heb de gelegenheid gekregen om oude dingen bewust te worden en los te laten.
Los te laten op een manier dat gebeurtenissen of ervaringen, die ondanks dat ze voorbij waren nog steeds van invloed waren op mijn huidige bestaan, in de vorm van overtuigingen, in de vorm van fysieke spanning of beperkingen, nu geen invloed meer op mijn wezen hebben en slechts als een herinnering aanwezig zijn, zoals een foto in een album. Voorbij. Een nieuw perspectief openent. Door los te laten kan de essentie meer tevoorschijn komen.
Praktisch mijn achtergrond: ooit meubelmaakster. Ik kom uit een gezin met vier kinderen en vrije ouders, altijd open voor de dialoog. Krishnamurti was één van de leidraden, naast kunst, expressie en vrijheid, oog voor detail, en nieuwsgierigheid. Nieuwsgierigheid impliceert dat je iets nog niet weet.
Ik ben regelmatig in Egypte geweest, de magie, de stilte van de woestijn. Soefisme. Ook India bezocht en nu brengt het leven mij naar Frankrijk. Ik verwonder mij over het fenomeen levenskracht, die ik elke lente weer aanschouw in mijn tuin en elders. Ik voer voltijds praktijk aan huis in de periferie van Amsterdam, Nieuw-West. Tot in 2023 heb ik met enthousiasme en overgave lesgegeven aan de PCSA. Mijn leven draait om, of op cranio. En omdat variatie inspireert, heb ik inmiddels ook een diploma meubelstofferen. De handjes willen wat.